filmvanalledag

roestig weblog

Auditief jaarlijstje, en ook iets nieuws

28 December 2017 / / 0 Comments

Het zijn de loze dagen tussen kerst en oud & nieuw. Jaarlijstjestijd.

Albums

  • Spinvis – Trein Vuur Dageraad
  • Kevin Morby – City Music
  • The National — Sleep Well Beast

Lied van het jaar: Arcade Fire – Everything Now. Ook concert van het jaar. Album, tja, dat zullen we maar vergeten.

Podcasts: aanvullend op vorig jaar:

  • The Allusionist – over taal (Engels) en z’n prachtige anekdotes.
  • Discovery – het wetenschapsprogramma van de BBC World Service
  • Revolutions – Mike Duncan’s prachtige geschiedenisserie
  • De Rode Lantaarn – Vanaf een bank in Amsterdam-West bespreken twee heren de Tour de France, of een andere wielerkoers.
  • Haagse Zaken – Journalisten van NRC verdiepen zich in een thema of persoon in de Haagse werkelijkheid.
  • S-Town – De meest besproken podcast van het jaar. Een waar kunstwerkje.

Iets nieuws dan.
Dit weblog is de afgelopen jaren steeds verder in het slop geraakt. Het concept is nu wel klaar. Tegelijkertijd bedacht ik de afgelopen maanden iets nieuws. Kom er eens kijken.

Sociale wenselijkheid en de bonuskaart

18 July 2017 / / 0 Comments

De bonuskaart van Albert Heijn blijft een wat vreemd fenomeen, als je er iets langer over nadenkt. Hele volksstammen leveren een gebruikersprofiel vrijwillig in, terwijl Albert Heijn de kortingen gewoon aan iedereen geeft. Er zit iets van gewoontes kweken in: als je bezoekers maar structureel om zo’n kaartje vraagt, gaan ze die vanzelf geven. ‘Heeft u een bonuskaart’, vragen ze ook aan mij. Ik heb er ook een, en geconditioneerd overhandigde ik tot voor kort.

(Enfin, lang leve hoekjes op het internet waar je je hier druk over kan maken).

Sinds kort ben ik met een nieuwe aanpak bezig. Namelijk de vraag niet beantwoorden, maar een tegenvraag stellen.
‘Heeft u een bonuskaart?’
– ‘Kunt u voor mij het algemene nummer aanslaan?’

Met die tegenvraag bereik ik meerdere zaken:

  1. AH gaat service aan mij verlenen, in plaats van ik aan Albert Heijn.
  2. Ik lieg niet. Ik heb zo’n kaart, maar geef gewoon geen antwoord op de vraag.
  3. Ik krijg mijn korting zonder inlevering van kennis over mijn koopgedrag.

Mijn microverzet.

De #bks17 zaterdag review

18 June 2017 / / 0 Comments

Toen ik gisteravond terug naar huis reed, cruisecontrollend over bijna lege wegen, vond ik het tijd voor een korte review van Best Kept Secret 2017, de zaterdag. De term ‘secret’ is niet zo van toepassing, want bijna alle acts die ik uitzocht had ik al eens elders gezien.

Whitney
Eerder gezien: in een volle Ekko tijdens Le Guess Who 2017.

Dit optreden bevestigt dat ze ook een grote tent gemakkelijk aan kunnen. Een van de meest knappe aspecten vind ik dat je zelfs in zo’n tent de individuele instrumenten blijft horen. Het verzand niet in een laag van geluid, maar trompet en gitaar blijven helder over komen.

Cloud Nothings
Eerder gezien: in Tivoli Oudegracht tijdens een editie van Le Guess Who. Denk ik dan.

Enfin, ik herinner me de introductie op het podium: ‘Hi, We’re Cloud Nothings, from Cleveland, Ohio”. En vervolgens drie kwartier heerlijke herrie maken. Eigenlijk deden ze dat gisteren weer. Hun recente werk ken ik niet, maar Stay Useless en Wasted Days blijven prijsnummers.

Boxer Rebellion
Eerder gezien: een keer in de Helling.

Misschien was het de late middagzon op het strand, maar het werd niet meer dan een beetje luisteren naar een bandje. Nummers als Diamonds zijn wel mooi, maar het is nogal richtingloos gekabbel.

George Ezra
Eerder gezien: op Best Kept Secret, een paar jaar daarvoor.

Toen was het een optreden van grote afstand, dus ik kan het nu toch een kans geven en wat meer vooraan gaan staan. Er is ruimte zat vooraan, en zelfs daar wordt vrolijk gekletst. Ondanks podium 1 aan het begin van de avond trekt Ezra geen massa’s. Gezellig liedjes maar zo inwisselbaar. Het blijft wachten op de stuwende kerkorgels van Arcade Fire.

Thomas Azier
Niet eerder gezien!

Iets nieuws, maar ik wandel de tent in met twee gedachten: het klonk van tevoren wel leuk, maar ik wil ook op tijd weg voor een goede plek bij het volgende optreden. Een mooie mystieke entree: het podium is iets verkleind door een opbouw en Azier speelt met licht effecten en danst. Dat is nog eens wat anders dan die gitaarbands. Toch vind ik het te hard. Een iPhone is geen legitiem meetinstrument, maar dat appje wat ik daar voor heb beweert 117 decibel te meten. Na 5 nummers besluit ik mijn plekje bij Arcade Fire te gaan veroveren.

Arcade Fire
Eerder gezien: twee keer in de HMH.

Openen met Wake Up en Everything Now en Arcade Fire heeft een bliksemstart. Om vervolgens de rest van het concert met overdonderende compleetheid en precisie door te blijven stomen. Geen last van onbekend nieuw werk, maar gewoon een Greatest Hits show. Met 4 sterke albums is dat geen probleem. De set komt goed overeen met de populairste nummers op Arcade Fire op last.fm en frontman Win Butler heeft er zin in. Everything Wow.

Top 3
Arcade Fire
Cloud Nothings
Whitney

Festival
Nog wat laatste opmerkingen over dit geweldige festival. Want: je kan gewoon dagtickets kopen. Alles is goed geregeld. Het is druk, maar het gaat nog net. De keuze in eten is geweldig. Alleen al aziatisch: niet zomaar iets aziatisch, maar Koreaans, Chinees, Japans, Indiaas, Thais en misschien heb ik Vietnamees dan nog over het hoofd gezien. En dan zijn er nog 30 andere tentjes.

Duizelende Duizendtallen

11 May 2017 / / 0 Comments

Snel bekijk ik mijn telefoon om in te checken. De betaling voor de parkeerplaats staat nu aan. Het is een winderige middag in april in Amsterdam. Op de horizon komen snel grijze wolken aangesneld, sommigen zo grijs als het IJ. Het regent bijna. Met grote stappen loop ik langs de kade op weg naar mijn afspraak.

Binnen wacht mij het internationaal gezelschap. Er is ook een tolk bij, die vertaalt tussen Nederlands en Chinees. Dat gaat heel vlot, behalve met getallen. Als ik wat grote getallen noem, wil ze die toch even opschrijven. Ze merkt iets op over een ander getalstelsel in het Chinees.

Afgelopen weekend ontdekte ik hoe dat werkt, en dat is fascinerend. De westerse telling werkt in duizendtallen: duizend, miljoen, miljard. Iets waar je nooit over nadenkt, want het is zo in alle talen die ik ken. In het Chinees dus niet: dat werkt met tienduizendtallen. Dus: tienduizend, 100 miljoen, biljard. Bij het vertalen is een fout snel gemaakt, dus schrijft een tolk het getal op, om vervolgens de puntjes even anders te zetten (1.000.000.000 vs 10.0000.0000).

Bij het lezen van Lazarillo van Tormes

29 April 2017 / / 0 Comments

463 jaar geleden verscheen in Spanje een boekje genaamd Lazarillo van Tormes: Een schelmenroman. Het is een dun boekje: de Nederlandse vertaling telt zo’n 90 pagina’s in klein formaat. Lazarillo groeit op als weeskind in Spanje en heeft gedurende het boek verschillende ‘meesters’ die hem allemaal op hun eigen wijze, maar toch niet erg goed behandelen. De auteur van het stuk is onbekend. Waarschijnlijk is het stuk bewust anoniem gepubliceerd, omdat er nogal wat kritiek op kerk en maatschappij in het boekje zitten.

Maar het punt dat ik na het uitlezen van het boekje wilde maken: de geweldige hoeveelheid rafelranden die we niet gewend zijn.

‘En ikzelf kon zijn gedraaf ook niet bijhouden. Daarom en om wat andere dingetjes die ik niet vertel ging ik bij hem weg’

Zo’n zin vraagt om minstens twee pagina’s uitleg. Niets van dat, op naar het volgende hoofdstuk. Op andere plekken is de auteur juist zeer uitgebreid. Het laat een hoop te vragen over. Achter dat zinnetje kan zoveel meer verborgen zitten.

Helaas kan ik even niet terug naar 1554 om de auteur om uitleg te vragen.

Voortaan extra veilig

27 April 2017 / / 0 Comments

Voortaan bezoekt u dit roestig weblog extra veilig, nu met https-certificaat via https://letsencrypt.org.

Zodat ongure types blijven waar ze thuis horen: in film noir.

straat met brug

Auditief jaarlijstje 2016

31 December 2016 / / 0 Comments

Lange tijd dacht ik geen muzikaal jaarlijstje te schrijven in 2016. Tot ik een paar dagen terug op Facebook reageerde op een post en ineens een lijstje had. 2016 werd onverwacht het jaar van de podcast. Voor lange autoritten en voor tijdens huishoudelijke klusjes. Prettige ontspannend en vooral invalshoeken en diepte die je op de reguliere radio zelden tegenkomt.

Albums
Radiohead – a Moon Shaped Pool
Wilco – Schmilco
Basia Bulat – Good Advice
Nicolas Jaar- Sirens
Mono – Requiem for Hell

Live-optredens
Basia Bulat – Paradiso, 8 mei – een popshow in al z’n raffinement.
Bruce Springsteen – Malieveld, 14 juni – doorgaan tot je niet meer op je benen kan staan.
Wilco – Tivoli Ronda, 9 november – de post-Trump show. Of hoe muziek een kater weg kan spoelen.

Podcasts
Het jaar van de podcast dus.

  • The Talk Show with John Gruber – Minimaal 2 uur gebabbel van John Gruber, de blogger achter Daring Fireball. Veel Apple. Erg ontspannen voor lange autoritten.
  • Exponent – De gesproken toelichting op de analyses van Stratechry. Over business, internet en strategie. Vooral over de grote bedrijven.
  • 99% Invisible – Achtergronden in ontwerp en techniek van onze leefomgeving. Radiodocumentaires uit de VS over alle ontworpen aspecten in ons leven, waar we ons zelden bewust van zijn.
  • De Correspondent – Net als in hun artikelen probeert de Correspondent een andere invalshoek. Soms een wat pedant toontje, maar regelmatig interessant.
  • The History of Rome – Een wat oudere podcast, maar gezien het onderwerp is dat niet zo belangrijk. In minstens 179 delen door de geschiedenis van de Romeinen. In de afgelopen weken ben ik tot deel 20 gevorderd.

Traveling Light

15 November 2016 / / 0 Comments

Brooklyn. We springen op de oranje lijn. Nog eenmaal het piepen en kraken van de treinstellen van de New Yorkse subway. Op Washington Square, door een geluk, meteen op de blauwe lijn overstappen. Naar het gebouw van de Port Authority, wat volgens zeggen een chaotisch gebouw is. Het lijkt wel mee te vallen, al is het wel een lange ondergrondse wandeling. We zijn exact op tijd om onze rugtassen in de bus te zetten en in te stappen.

In Bill Bryson’s reisboek The Lost Continent: Travels in Small-Town America, wat verder een saai boek is met flauwe grappen, beschrijft hij dat niemand in Amerika de Greyhound bussen gebruikt, behalve zij die niet meer kunnen betalen, en een jong Deens stel dat op een budget door de VS reist. Misschien waren wij dat stel, behalve dat we niet uit Denemarken komen. Greyhound beviel me wel – redelijk snel, comfortabel, en dan krijg je tegenwoordig ook nog wifi cadeau.

Als je New York eenmaal uit bent belandt de bus op de interstate naar Boston, en hoewel op kaart een suburbaan gebied, zie je daarna vooral bomen, en snelweg. Halverwege Boston maken we een tussenstop. Ik ben vergeten of het bij een McDonalds of bij een Burger King was. Terug in de bus zet ik mijn iPod aan. Nog anderhalf uur in de bus en samen luisteren we naar Leonard Cohen. Een liedje, een moment.

Van mijn favoriete Cohen live-album: Lover, lover, lover.

Een Trumpstemmer

13 October 2016 / / 1 Comment

Virginia, september 2015. Ik rij vanuit Washington op de I-95 naar het zuiden. Buiten is het warm, weer ruim boven de 30 graden. Het is druk op de brede snelweg. Nummerplaten uit North Carolina en Florida, een enkele zelfs uit Texas.

Voor een break stop ik in Fredericksburg. Al bij het parkeren word ik aangesproken door een kerkganger. Zo vaak zien ze hier geen mensen uit Massachusetts. Massachusetts staat op de nummerplaat en is de staat waar de huurauto vandaan komt. Ik maak een praatje, leg mijn komst uit, en wens hem een prettige zondag. Het is een prettige zondag in Fredericksburg. De hoofdstraat is niet zo uitgestorven als in veel Amerikaanse stadjes, maar heeft een leuke boekwinkel met instagramwaardige inrichting.

ja, leunstoel

De plaatselijke koffiebar heeft een intrigerende naam (Hyperion Espresso) en een intrigerend logo. Ik drink er koffie en zie een onverwachte regenbui langstrekken.

Aan de rivier zit een plaatselijk museumpje. Het is een boerenschuur volgehangen met landkaarten en oude boerenwerktuigen. Een mevrouw ontvangt mij hartelijk en vraagt zich hardop af hoe het kan dat ik zo lang ben. In Nederland valt dat beperkt op, in de VS misschien iets meer. De rivier waaraan het museum staat ligt 10 meter dieper en er staat weinig water in, maar het verhaal gaat over hoe de rivier overstroomd en tot 3 maal toen de brug herbouwt moest worden.

Bij de uitgang roept de museummevrouw tegen een man dat het heel bijzonder is dat ik hier ben, dat ik helemaal uit Nederland kom. En dat ik heel lang ben. De man heeft een gitaarkoffer bij zich. Met een sticker van Trump. Van de verkiezingen hebben we tot dat moment weinig gemerkt. Alleen wat bordjes voor Bernie (Sanders) in Vermont. Ik maak een praatje met de man, ja, ik kom echt uit Nederland en ben een toerist. ‘Welkom in dit rebellenland’, zegt hij en hij vertelt dat zijn grootvader nog in de Burgeroorlog heeft gevochten. Dat het rekenkundig erg onwaarschijnlijk is negeer ik. Bij het maken van een praatje is het krijgen van gelijk vaak niet relevant. De Burgeroorlog is hier nog niet vergeten. De herinnering wordt springlevend gehouden via tal van bordjes en toeristische routes.

‘I feel sorry for your people’, vervolgt hij, terwijl we naar een zebra lopen. Het duurt even voordat ik begrijp wat hij bedoeld. Het is een verwijzing naar het neerstorten van MH17. ‘These Russians, I fight them every day, on the internet’. Bij de zebra ga ik rechtdoor en hij rechtsaf. Ik zwaai en wens hem een fijne dag.

Onderweg naar Ochotsk

11 January 2016 / / 0 Comments

Vanochtend, bij het nieuws over Bowie, zocht ik een oud stukje, en kon het niet vinden. Het was nog niet geschreven.

2010. Ik had ‘s ochtends het glorieuze bergmeer van Akan bezocht en was ook aan de voet van een actieve vulkaan geweest. Wat nog te doen met de middag? Meer naar het noorden lag de kuststrook, met als hoofdplaats Abashiri. Daarachter begon de Zee van Ochotsk, een naam die ik uit de atlas kende. Waarom niet? 50 kilometer rijden en ik zou aan de kust zijn. Volgens het boek lag er ook nog een relevant nationaal park met wetlands in de buurt. Dus ik besloot in te stappen en door een naamloos land te rijden. Kaarsrechte wegen met een teveel aan verkeersborden.

SONY DSC

Hokkaido

Hokkaido, het noordelijk eiland van Japan, lijkt weinig op de rest van het land. Er zijn aanzienlijke vlaktes, die pas in de 19e eeuw in cultuur zijn gebracht. Het is een van de dunst bevolkte gebieden met vooral landbouw. De winters met Siberische kou maken het vooral geschikt voor Olympische Winterspelen. Alle bouwsels zijn voorbereid op meters sneeuw.

SONY DSC

Hokkaido

In dit lege land is om onduidelijke reden de maximumsnelheid 50 kilometer per uur. En verkeersboetes zijn hoog in Japan. Langzaam schreed ik voort over lege wegen. Waarom wilde ik eigenlijk de Zee van Ochotsk gaan zien? Wat is Ochotsk eigenlijk? Waarom heet dat ding zo? Om de verveling te verdrijven had ik de autoradio aan. Van Japans is weliswaar weinig te verstaan maar ze draaien ook popmuziek. Bowie zong over Major Tom die langzaam verdween in het eindeloos heelal. Hokkaido leek best op het heelal, op dat moment.

« Older posts

Ook handig

Tags

12s13f amerika Amsterdam arcade fire autorijden belle & sebastian berlijn blabla boeken communicatie concerten Den Haag destroyer elbow flauw foo fighters foto gat in de markt geschiedenis griekenland hardlopen in de trein in europa instagram jaarlijstje japan kanaleneiland leven lgw literatuur meta mister en mississippi murakami muziek onderweg ontdekkingen onzin snelweg spinvis taal tolstoj utrecht verhalen waarnemingen wilco

Commentaar

© 2018 filmvanalledag

Theme by Anders Noren — Up ↑