Handig hoor, bloggen vanaf een iPhone. Er zit een grens aan hoezeer WordPress geschikt is voor mobiel gebruik.
Maar het bevalt wel hier. De natuur staat volop aan, iedere dag voorzien van een verse regenbui, tot nu toe nauwelijks op mijn hoofd. Weinig verhalen, behalve het schap kazen bij de hypermarché, maar dat weet iedereen die wel eens in Frankrijk is al.
Op het terras in St. Rémy was het me al opgevallen. Goed geklede mannen hingen wat rond, namen een koffie. Iemand haalde een banier uit een wit busje. Rond 11 uur vertrekt vanaf het stadhuis een plechtigheid met ongeveer 10 mensen, waaronder twee vaandeldragers, notabelen en de politie voor een kranslegging. Een serveerster legt het uit aan andere bezoekers van het terras.
Op het fietspad naar Apt is het fete des veloroutes georganiseerd, met stands, en verschillende gelegenheden om te oefenen met bmx en tandems. Omdat ze zo’n mooi shirt hebben wordt ik bijna lid van de Franse versie van de Fietsersbond.
Ergens op dat pad ontdek ik dat de lader van mijn telefoon is blijven liggen op het vorig adres. Alle supermarkten dicht op zondagmiddag, dus aan het eind van de middag maak ik kennis met een ander aspect van de Franse cultuur: een tabac. Tijdschriften, kranten, snoep, drank, krasloten, sigaren, vapes, sigaretten. De weekendeditie van Le Monde op de toonbank. Het is druk. Ik wurm me naar de kassa, waar rechtsboven inderdaad laders hangen. In mijn beste Frans leg ik uit wat ik wil, betaal, en voor ik het weet sta ik buiten. Alles waar een mens legaal verslaafd aan kan zijn in één winkel. Mijn smartphoneverslaving kan weer van verse stroom voorzien worden.
Een chauffeur krijgt een gratis maaltijd als hij met een volle touringcar bij een wegrestaurant stopt. Dat schijnt een ongeschreven regel te zijn in grote delen van Europa, leer ik tegen middernacht aan de Route du Soleil bij een korte stop van een van de chauffeurs.
Ik slaap niet diep maar behoorlijk veel. 10 voor 6 zet ik de bril op. Het begint te schemeren in het oosten. Op de borden zie ik dat we de Vaucluse in rijden. De eerste mensen worden uitgelaten en ik neem vlug een foto van de Ventoux.
Avignon ligt iets verder. Kwart voor acht ’s ochtends zit ik op de fiets. Het is prachtig zonnig en de lente een maand vooruit op Nederland.
Wijngaarden. Dorpen op heuvels. De T.G.V. is behoorlijke ingreep in het landschap. Niet alleen de Romeinen deden dit soort ingrepen. Over een oude spoorlijn naar de Pont du Gard en terug.
Avignon-Arles is 39 kilometer volgens een routeplanner. Maar waarom zou je kortste weg nemen? Je kan er ook met een omweg rond gaan fietsen. 5 dagen in plaats van twee uur.
Dwars door de stad vertrok ik naar de opstapplaats. Onwennig, want met complete bagage rijden was weer even geleden. Met een hoge kadans rij ik de gele brug op. De geur van Douwe Egberts heeft iemand er toe bewogen met grote letters “Koffiekwartier” op de hekken van de brug te monteren. Alles kan tegenwoordig een “kwartier” heten.
Tussen de nieuwbouw van Leidsche Rijn Centrum door naar Lage Weide. Stadsdistributie in nieuwbouw en oude betonfabrieken. Om de hoek weet ik het oude AC restaurant te staan, als een relict uit de tijd dat de A2 hier nog een afslag had. Nu is het alleen in z’n architectuur nog herkenbaar.
Iets verder is de stopplek van de fietsbus. Een touringcar met aanhanger. Er staat voor een vermogen aan fietsen in de bus. En een lichtjaar aan ervaring met fietsvakanties. Ruime bus, veel beenruimte.
Avignon is ver. Gisteren keken we op de kaart en zagen dat het op dezelfde hoogte ligt als Florence. De afstand die voor ligt, en alle uren in de bus, zijn wat intimiderend.
Onze aardbol is doorsneden met barsten en breuken. Geologen bestuderen dat en hebben daar hun jargon voor.
Aan de overkant van de rivier de Jordaan, dus eigenlijk aan de overkant van de rift die de Dode Zee door het Midden-Oosten trekt, ligt de Golan-hoogvlakte.
Aan de overkant? Wel, dat is afhankelijk van je perspectief.
In 2009 ging ik er kijken. De Golan lag er rustig bij. Geannexeerd in 1981, voorzien van een paar Vinex-dorpjes (nederzettingen), verder ingericht met nationale parken en extensieve landbouw.
Koeien kijken je aan
Het landschap van de hoogvlakte wordt doorsneden door riviertjes in diepliggende kloven, waar je doorheen kan waden, waar het stil is. In het natte microklimaat van de kloven groeien meer struiken en planten dan op de vlakte. Kleine watervallen en stroomversnellingen zorgen voor afwisseling. Het was, naar ik me herinner, een mooie wandeling, waarbij het wel klauteren was om geen natte schoenen te krijgen. Geen variant op de blauwe paaltjesroute over de Veluwezoom.
Toegang tot een kloof
De tijd leek er op allerlei vlakken bevroren. Op een gestold conflict konden nationale parken bestaan met ruimte voor planten en dieren.
Van de week las ik in de krant dat Israel in Syrië (dus in het verlengde van de Golanhoogvlakte) nieuwe militaire posities inneemt na de val van het Assad-regime. ‘Omdat het kan’ luidt het commentaar van een analist.
Dat is helaas het veel gehoorde, lege argument vandaag de dag.
Na al het gebrom op de staat van het internet, toch ook een vrolijk verhaal.
Oma verbleef in het verleden menig zomer in haar stacaravan op een kleine camping. Wij hebben nog vier mokken die doen denken aan die vervlogen tijd. Vorig jaar liet ik één van de mokken kapot vallen op de tegels.
Vandaag op een Zweedse versie van marktplaats deze mokken gevonden en besteld. Over een week is onze collectie niet allee hersteld maar zelfs uitgebreid.