Omdat ik niet meer weet welke restaurants hip zijn, heb ik dit maar gekozen. Tien jaar geleden was het hip, of misschien nog langer terug. Ondertussen is het ongetwijfeld ingehaald. Maar nog steeds staan hier de tafeltjes in de betonnen sfeer van wat ooit een garage was. Grote deuren open. Zomer vliegt naar binnen, al is het wel wat fris, maar daar heeft het publiek dat massaal op het terras zit geen boodschap aan. Gemarkeerd door bloeiende vlinderstruiken loopt de bediening zich uit de sloffen voor een volle zaak.
We komen verspreid aan en bestellen wat losse gerechten om alvast wat te hebben. Alcoholvrije drank want doordeweeks, of toch gewoon omdat het 2023 is.
Het publiek is wisselend. Twintigers, dertigers, veertigers, vijftigers, alles zit er. Twee zakenlieden met bijbehorende horloges. Groepjes oudere studenten, of toch net-werkenden.
Het is al wat later als een tafel verderop een man aanschuift met een blauw motorjack. Lange haren. Goed gekleed voor een motard. Alleen. Hij bestelt bij de bediening.
Zoals alleen etende mensen tegenwoordig doen, zit hij op z’n telefoon te kijken. (Het is overigens prima dat mensen alleen uit eten gaan of op hun telefoon kijken, mocht u op zoek zijn naar een taboe).
Ik zie zijn vinger snel over het scherm vegen. Swipe. Swipe. Swipe. Swipe. Volgende etentje is hij niet langer alleen, heeft hij zich voorgenomen.
Later klinkt luidt door de straat het geluid van een optrekkende motor. Het is gezien.
