Het was laat uur. Björk zong en ik luisterde.
If you ever get close to a human
And human behaviour
Be ready to get confused
There’s definitely no logic
To human behaviour
But yet so irresistible
Ik luisterde en staarde naar buiten, naar het donker. Deed alsof ik niks zag, alsof ik nergens was. De trein stopte, maar ik moest nog iets verder. Ik zag een haveloze man uitstappen. Hij had een halfopen groene jas. een lichtrode sjaal. Zijn gezicht was gekreukeld, en werd bedekt met grijswitte baard. In zijn hand had hij een half-liter blik bier van een goedkoop merk. Hij liep naar het raam toe waar ik naar buiten keek, en ging er voor staan. Het raampje stond open, als ik had gewild had ik hem aan kunnen raken. Hij bleef staan en keek me aan. Met zijn handen maakte hij onduidelijke bewegingen, om uiteindelijk zijn duim op te steken. Ik stak ook m’n duim op. Er ontstond een status-quo. Enkele seconden stond hij zo. Toen reed de trein verder.
Björk zong en ik luisterde. Het was een laat uur.
Geef een reactie