Aan een tafel zitten vier mensen. Zij zijn de onverbiddelijke jury. De voorzitter, een wat dikke en morsige man die wanhopig probeert hip te zijn vertelt ons dat er een winnaar is van Raad en Win!
‘Ja, Dames en Heren, we hebben een winnaar. Zijn naam is Ralph, die in de finale net iets sneller was dan Louterlog en Jonna. Het goede antwoord was inderdaad verpakplastic met van die bubbeltjes. Hij heeft de hoofdprijs gewonnen, hij krijgt zijn eigen 15 minutes of fame!’.
Camera’s zoomen in, fotografen flitsen en de bodyguards omringen hem al. Een hoogblonde presentatrice interviewt Ralph.
‘En, hoe voel je je nu je deze prijs hebt gewonnen?’
‘Momenteel voel ik me opgelucht en ontzettend blij. Het is niet zomaar
iets, om op een website als de jouwe, zo’n enorm moeilijke vraag goed te
beantwoorden. Ik vind eeuwige roem dan ook eigenlijk iets gepaster, maar
dat terzijde. Gegeven minutes of fame mag je immers niet in de bek kijken!’
Het uitzinnig publiek gilt en breekt bijna door de dranghekken heen, maar we zijn toch in staat te verstaan dat er nog een tweede vraag wordt gesteld.
‘Wat ging er door je heen toen je hoorde dat je die prijs had gewonnen?’
‘Toen ik hoorde dat ik gewonnen had, barstte ik uiteraard uit in een enorme
huilbui. Mijn kop koffie liep over (ik hing erboven), en beschaamd
concludeerde ik, dat ik eigenlijk te laat was met mijn reactie. Ik hoopte
dat het niet uit zou maken’.
Er wordt champagne aangedragen. De kijkcijfers pieken. Buiten staat een helikopter klaar voor Ralph, die na de uitzending naar een onbekende lokatie zal vertrekken om even van zijn opdringerige fans af te zijn. Maar ondertussen is het tijd geworden voor een woord van de sponsor, en het beeld schakelt over naar de reclame.
Geef een reactie