De straatverlichting doet z’n werk op een koude avond. Je moet nog naar huis toe en er zit regen in de lucht, maar die wil niet vallen. Onderweg luister je naar Bruce Springsteen en denk je met een half oog terug aan de avond. Goed, maar niet goed genoeg. Klagen wil je ook niet en je staart voor je uit, ziet een auto rijden. De straat glimt van de regen die eerder viel. Zodadelijk zitten er vijftien minuten niks op je te wachten, op een waarschijnlijk verlaten perron.
I Guess, everything dies, that’s a fact
And maybe everything that dies some days comes back
Buiten de trein zijn er enkel wat lichten van gebouwen te zien. De spiegeling van de coupe die eigenlijk eens grondig schoongemaakt zou moeten worden. De laatste klanken van Dancing in the dark. Wat een zwak einde heeft dat nummer eigenlijk – een simpele fade-out.
Even if we’re just dancing in the dark
Even if we’re just dancing in the dark
En aangekomen op het laatste overstapstation hoor je Glory Days. Omdat je niks beters te doen hebt luister je voor het eerste eens naar de tekst.
Yeah just sitting back
Trying to recapture a little of the glory of,
But time slips away and leaves you with nothing mister
But boring stories of glory days
Lichtelijk verbaasd luister je naar dit nummer – er blijkt, behalve een vrolijke rocksong, ook nog een scherpe tekst in te zitten, een die meer waarheid bevatte dan je op het eerste gezicht dacht. Zo verandert de avond langzaam in de nacht en kom je tot de conclusie dat er meer in deze avond zat dan verwacht.
Geef een reactie