Slaap!

’s Middags kocht ik het boek, en ’s avonds had ik het uit. Ik heb het over het boek Slaap! van Annelies Verbeke. Slaap! verhaalt van de jonge Vlaamse Maya, die aan een chronisch gebrek aan slaap lijdt. Ze kan simpelweg niet in slaap vallen. Allerlei middelen probeert ze, maar niets helpt. Dan verandert er iets in haar – ze stort zich in het nachtleven, belt midden in de nacht bij willekeurig mensen aan en breekt met haar geliefde. Tijdens een van haar aanbel-sessies ontmoet ze Benoit, ook iemand die niet kan slapen.

Dat is de beginsituatie voor een verhaal. Een verhaal dat met veel absurde humor gepaard gaat – het lijkt er af en toe op dat er geen normaal persoon rondloopt in het boek. Maar tussen alle wisecracks door dringt wel de hopeloosheid van de situatie zich op. Langzaam kom je tot het besef dat Maya door haar slapeloosheid zich steeds verder verwijdert van haar vrienden, en eenzaam wordt. De enige die ze overhoudt is Benoit.

Denk niet dat het een treurig boek is, daar houdt de humor je wel wakker genoeg van. Een voorbeeld:

‘Hugo? Was een goede vriend van mij? Fantastische kerel’ mompelde hij en hij zette een nieuw glas wijn voor mij neer.

Dat was zijn schot in de roos. Iemand die mijn oom zo noemde, kon niet minder dan een zielsverwant zijn. Nonkel Hugo had na zijn ontsnapping uit de psychiatrie zijn ouderlijk huis in de as gelegd en dat was hem niet indank afgenomen door de rest van de familie. Ik was de enige die hem had gevraagd waarom hij het gedaan had.

Op de achterflap heeft de uitgever een citaat gezet van de recensie uit NRC, waarin werd gesteld dat dit het indrukwekkendste debuut in de Nederlandse Letteren is sinds Blauwe Maandagen van Grunberg. Of dit zo is, dat kan ik niet beoordelen, maar het feit dat ik het in een ruk uitlas. mag genoeg zeggen.