Iets met de grens, dat is wat ik wilde schrijven. De grens van de dag. Het ene kwartier dat dag en nacht scheidt. Het kwartier waarin de avond als een belofte op de deur klopt maar nog niets wil vertellen over het waren uiterlijk. Het schemeruur dat maar even duurt. Snel sta je voor de keuze of je het licht aan doet of het donker over je heen laat komen tot je niks meer ziet.
Het is een favoriet kwartier, bedacht ik. Maar het is te kort. Het gaat voorbij, en grijpen kan ik het niet, tenminste niet zo vast dat ik het kan uitleggen, begrijpen en kopiëren. Beschouw dit als een poging daartoe.
Geef een reactie