Exit

Mijn voorhoofd rust op mijn handen. Mijn ellebogen rusten op mijn knieen. Mijn ogen zijn gesloten. De muziek speelt nog wel, de woorden van de zanger gaan mijn oren in maar ik begrijp niet wat hij zegt. Don’t loose you nerve. Negen minuten voor drie, weet ik. Zojuist heb ik nog gekeken naar het horloge. Vijf minuten geleden zou ik op de fiets moeten zijn gestapt. Vijf minuten geleden had ik onderweg moeten gaan om te redden wat op instorten staat. Of om die ineenstorting tenminste goed te laten verlopen. Sing us a song. A song to keep us warm. Ik adem nog. Verder lijk ik inactief. Voel een vreemdsoortig gevoel in m’n buik. Ergens doet het me wel denken aan vroeger. Het herrinnert me aan zwemlessen. Van toen ik acht was. Hetzelfde gevoel speelt in m’n buik. Zenuwen? Waarom zou ik zenuwachtig moeten zijn? Alles is immers voorbij gegaan. Er rest niets dan opnieuw beginnen. Zonder een verleden dat je elke keer overvalt. Ik sta op me om en voel het bloed snel naar m’n hoofd stijgen. Duizeling. Val. We hope that you choke. That you choke.