Grote avonturen beleef je in kleine ruimtes. De kopieerruimte, bijvoorbeeld. Als een ware master bedien ik de machine. Printen, kopieren, dubbelzijdig, allemaal. Meer dan 500 vel papier erdoorheen – 120 grams gebroken wit. Terwijl de machines hun werk doen, en ik bemerk dat mijn
telefoon geen bereik heeft in dit hol, komt er een man binnen.
Een keurige man, hoewel een beetje sjofel. De mode is reeds langs aan hem voorbij gegaan, maar netjes is hij wel. Hij neuriet, en legt een blaadje onder het andere kopieerapparaat. Pats! slaat hij op de groen knop. Zijn neuri?n verandert in zingen: ‘Brand, brand, brand in het bordeel’.
Ik sta versteld. Perplex. Overdonderd.
Zo’n schunnige tekst van zo’n keurige man! Eigenlijk zou ik wel even binnen willen kijken. Zijn schedeldak optillen, en dan zien hoe de kronkels in zijn hoofd lopen. Verklaren waarom net nu net dat lied naar boven komt. Maar mijn psychologisch-analytische inzichten zijn beperkt, en ik heb ook mijn schedelzaag niet bij me. Zo blijf ik zitten met een vraag: waarom zong hij dat en waarom juist daar?
Geef een reactie