Het was ochtend op het gematigd druk Centraal Station van Utrecht. Ik zat op een bankje, te wachten op een aantal medereizigers. Talloze mensen stroomden er voorbij in de paar minuten dat ik er zat. Ik zag twee mensen met de witte oordopjes die bij iPod horen. Een klein en niet opvallend statement.
Naast me stond een schoolklas, op weg naar Frankfurt. Ze hadden daar slechts 14 minuten overstaptijd, en daar waren ze nu al zenuwachtig voor. Een jongen pakte een Metro. Drie anderen volgden zijn voorbeeld. Allemaal bladeren ze snel door naar de sportpagina’s, zo’n krant is toch niet interessant. Binnen anderhalve minuut hebben ze de krant gelezen, en kan die in de prullenbak. Wat nu, is de vraag. De meester oefent nog maar een paar woorden Duits. Eentje pakt een fototoestel, en neemt een foto van de groep. En nog eentje maakt exact dezelfde foto. Ook daar zijn ze weer twee minuten mee bezig. Daarna heeft iedereen z’n foto, en moeten ze weer op zoek naar iets anders.
Mijn medereizger kwam aan, en ik stond op en liet de schoolklas achter. Het werd vast nog een lange dag.
Geef een reactie