Een weblog en de werkelijkheid. Dat was het onderwerp waar ik het even over wilde hebben.
Het probleem moge bekend worden beschouwd: wat publiceer ik op dit weblog en wat blijft binnenskamers? Even presidents have a private life, luidde het commentaar van Clinton tijdens de Lewinsky-affaire. Maar hoe zit dat met webloggers? Geld daar ook ‘even webloggers have a private life’? Ja, is mijn eerste antwoord, er zijn dingen die hier niet geschreven worden.
Aan de andere kant heb ik de neiging om verhalen in de relatieve anonimiteit van het web te kunnen plaatsen. En als het een goed verhaal is, wil ik dat ook nog wel op het weblog plaatsen. Zo eerzuchtig ben ik dan wel.
Als ik het weblog van de afgelopen maanden teruglees, heb ik het idee dat ik dat ik in een reeks fragmenten uit het leven terugkijk. Je hoeft niet bijna dood te gaan om die spreekwoordelijk film aan je voorbij zien te trekken, een archief van een weblog is daar ook een probaat middel voor. Doordat het zo fragmentarisch is blijft een weblog redelijk vluchtig. Maar toch, ik heb het gevoel dat ik me, door het publiceren, kwetsbaar opstel. Er hoeft maar een bekende te zijn die mijn archieven eens grondig doorspit en alles zelf aan elkaar plakt. Scheve interpretaties en vragen waar ik geen zin in heb. Ik zie de bui al hangen.
Er zijn een tweetal oplossingen. Ik kan alleen nog maar onzinstukjes publiceren. Nu heb ik niks tegen onzinstukjes, maar het moet wel binnen de perken blijven. Eigenlijk doe ik dat al te vaak, door een grap of een taalkundige truc een rookgordijn optrekken.
De tweede oplossing lijkt me aangenamer. Ik verklaar mezelf, en dit alles, tot fictie. Nu maar hopen dat iedereen de disclaimer leest.
Geef een reactie