Inderdaad, communicatie blijft een problematisch ding. Hoe we ook spreken, doorgronden blijft altijd een tweede, en meestal komen we niet verder dan interpreteren. Des te moeilijker worden de stiltes. Want met woorden valt nog iets te beginnen, de witruimtes in een gesprek mag je zelf invullen.
Op weblogs bestaat dat trucje ook.
Zomaar een zin met veel witruimte erom heen. Zo’n zin springt er uit terwijl je zo’n stukje leest, en krijgt door de hoeveelheid stilte erom heen een extra lading. Het wit doet het lijken alsof daarmee een conclusie bereikt is, alsof er heel diep over na is gedacht.
Er zijn mensen die er zo een volledig oeuvre op nahouden.
Maar dat is tekst, en tekst is een volledig andere wereld dan spreken. Ik dacht na wat ik kon met stiltes. Ze interpreteren of ze classificeren, misschien. Maar waar te beginnen?
Geef een reactie