Een man klikt met zijn pen. Een blauwe bic-pen, waarvan de bovenkant een beetje afgekloven is. Waarom hij die pen heeft is onduidelijk, hij heeft immers weinig op te schrijven. Feit is dat hij de pen vast blijft houden, de hele middag lang.
Een paar jaar geleden hoorde ik iemand zeggen dat dat het zoeken naar houvast is. Dat de handen altijd op zoek zijn naar iets om zich aan vast te houden – alsof zijn ze bang om te vallen, om alleen te zijn. En als de handen niets hebben om zich aan vast te klampen – geen voorwerpen of geen jaszakken om te verdwijnen – dan grijpen ze elkaar. Met de handen gevouwen, de armen over elkaar of zelfs de gebalde vuist – het loslaten lijkt zo moeilijk.
Interessant theorie; interpretatie van het gedrag van de handen. Ik zal nog eens vaker handen kijken als de gelegenheid daar is. Wie weet komen er net zulke boekdelen uit als bij een gezicht.
Geef een reactie