Om onduidelijke redenen was ik zo gek geweest de afspraak bij de kapper vroeg te maken.
Buiten was het mistig. Ik stapte op de fiets en liet me opeten door de mist. Als een cocon spint het zich om je heen. Naar buiten kijken is een opgave op zich. Voetgangers die aan de overkant van de straat liepen zag ik pas op vijftien meter afstand.
Het was stil.
Eenzaam in de mist.
Je ziet mensen en de stad, maar altijd op afstand. De mist is een extra barriere. Alsof je tussen een decor zweeft – want geluid doet het ook minder in de mist.
Later was de mist ineens verdwenen – nog zo’n eigenaardige gedraging
Geef een reactie