En de herfst stort zich met een rollende donder uit. Eerst is de hemel egaal wit geschilderd en later breekt de zon de wolken weer in stukken. Op de gedempte gracht zijn de schilders aan het lunchen. De drie mannen zijn in hun bouwkeet gaan zitten en schenken melk uit het halve liter pak in een beker. De deur staat open en je ziet een van hen shag in het vloei draaien. De boom die je twee weken geleden met volledige oranje bepakking fotografeerde is nu bijna kaal; het is een skelet geworden, net als Arafat een soort van bijna-dood.
Je loopt verder en bedenkt je dat de brief die op de bus moest nog steeds klaar staat bij de deur. De datum die boven aan de brief staat zal lang en lang verlopen zijn tegen de tijd dat de brief arriveert. Eigenlijk wel toepasselijk in de herfst – toch al tijdperk van vergankelijkheid.
Geef een reactie