Het is avond. Buiten is het zwart. Binnen schijnt het bleke tl-licht op de paar reizigers die er nog zijn. Maxi Jazz prevelt een paar woorden in mijn oor.
Mama can’t get no sleep / Baby quite never get enough to eat / Goes to school / learns to steal, learns to fight.
Twee banken verderop zit een vrouw met een kartonnen doos; een kerstpakket. Ze opent het en bekijkt wat ze heeft gekregen. Een of andere pudding, in een donker doosje. Ze stopt het ding terug in de doos. Deksel open, deksel dicht, telkens weer, dat moet efficienter kunnen.
Maar daar denkt ze niet. Stuk voor stuk bekijkt ze haar spullen.
Uiteindelijk pakt ze pakje chocolaatjes, en maakt de verpakking open. Aan het einde van de rit is het leeg.
Geef een reactie