Gedichtendag

Dromen

’s Avonds stap ik uit bij de noordelijkste halte van het land

Het ruikt naar slijk en naar jou

Je wacht op mij en pakt mijn rugzak

en zegt dat onze taal nog lang niet uit is

Je blonde haar waait voor je gezicht

Achter ons ligt de hoeve waar ik al jaren

van droom. Dat de grond zwart verschroeid is

en ik de woorden niet meer kan terugvinden

Ik schrob de spinrag van de muren,

kook soep voor de oude families en weet nooit

welke taal ik zal spreken. Ik ben de stervende.

Je bent de zwerver in je eigen taal

Je stem spreekt in de nacht en ik val

Je bent de vrijer van de verre wouden.

En de droom ruikt immers naar het slijk van de aarde.

(Albertina Soepboer, 2000)