De man die belde met een telefoon die exact dezelfde was als de mijne, gritste de laatste tros bananen weg, terwijl ik nog 3 seconden weg was van het bemachtigen van dezelfde bananen. Ik was overgeleverd aan de nog groen uitziende Max Havelaar-bananen. Mijn groot hart won het van mijn portemonnee en mijn smaakpapillen, dus ik besloot de boeren in de ontwikkelingslanden nog maar eens te steunen.
Achter de kassa zat een jongen die op wilde vallen. Biologisch verklaarbaar – hij zat daar als enige jongen tussen 5 meisjes. Elke klant vroeg hij of dit het avondeten was vanavond. De grijsharige professional speelde het spel mee – natuurlijk bestond zijn avondeten uit 5 zakjes snoep. De Hindoestaan deed hetzelfde – zijn avondeten bestond uit 6 blikjes Heineken. Een blikje stond gelijk aan 2 bruine boterhammen, wist de jongen met bravoure te melden. De Hindoestaan liep weg en hoefde geen bonnetje.
Het was mijn beurt. Mijn bananen werden moeite gescand, en jawel ik kreeg dezelfde vraag.
Het is nooit moeilijk om gevat terug te doen als je de tijd hebt om na te denken. Dan is er namelijk niks gevats meer aan. Ik merkte iets op over apen en bananen, en ja natuurlijk was dit mijn avondeten. Dat was niet de bedoeling natuurlijk. Hij was degene die de grappenmaker was hier, hij moest de show stelen. Hij ging er niet verder op in, maar liet mij snel 1 euro 17 betalen.
De wat ongrijpbaar uitziende dame achter mij was de eerste die het lef had om gewoon nee te zeggen toen hij zijn vraag weer stelde.
Geef een reactie