Ik loop naar de bushalte en steek het plein over. Hoewel, plein is een groot woor voor een ruimte tussen gebouwen waar het sneltocht en waar je niet zou willen zitten. Midden op het plein (sorry, geen beter woord) staat een man met een fototoestel in de hand.
Vanaf de bushalte sla ik hem gade.
Hij staat breeduit. Groot toestel in de rechterhand. Rondkijkend, midden op het plein. Mensen lopen langs hem heen. Scheren langs hem, terwijl hij stabiel staat.
Hij pakt zijn toestel. Schiet zijn foto’s, mijn richting op. Benieuwd wat zijn doel was. Hij draait om zijn as, en maakt een paar foto’s van het gebouw aan de overkant. Natuurlijk, dat stuk architectuur waar soms busladingen Japanners voor komen.
Ik zou hem toe moeten schreeuwen dat er van dat gebouw al duizenden foto’s zijn gemaakt, maar ik doe het niet. In plaats daarvan stap ik in de bus, en probeer het verhaal weer te vergeten.
Geef een reactie