—
Zo, dacht ik, laat ik eens fijn een stukje gaan typen. En ik begon met een eerste zin.
Krak.
Donderend geraas.
Daar stortte een boekenplank naar beneden. Had niet veel gescheeld of ik had er onder gezeten. Bedolven onder 8 ordners vol papier – logisch dat die plank het niet hield. (En weer een aanslag op de gezondheid overleeft).
De les: nooit ordners BOVEN een bureau. Achter mij stort regelmatig van alles ineen, maar vrouwmoedig laat ik mij daar niet door verstoren.
Ghehehe… Ik heb jarenlang een plank boven mijn _bed_ gehad, die (zoals het een goede plank betaamt) af en toe angstwekkend kraakte. Ik hield ook geregeld mijn hart vast.
Al met al ben ik, ondanks dat jeugdtrauma, nog een redelijk normaal mens eigenlijk…
Volgende klusje: sorteren en klasseren.
Groetjes terug aan Newton!
Geef een reactie