Die middag had ik de batterij van de iPod uitgeput. Er stonden geen streepjes meer op het display; het ding wilde niet meer aan. En dus stapte ik ’s avonds op de trein zonder muziek.
Wat een hele nieuwe ervaring was. Het was heel stil. Er was het piepen en kraken van dit oude treinstel, te horen bij elke bocht en brug. Buiten af en toe een auto. De zoem van een lamp die kapot was. Twee banken verderop zat de enige andere gast van de avond. Ik hoorde hem. Adem in, adem uit. Af en toe bewegend. Het was een jongen met een PDA, die hij in plaats van met het pennetje met de hand bediende, zo zag ik bij het uitstappen.
iPodloos leven – of hoe je in anderhalf jaar zo geconditioneerd wordt dat stiltes opvallen.
Geef een reactie