Triest

Kijk, daar loopt ze weer. De biologische aardappelkoopman ziet haar weer lopen, het meisje dat hij vorige weken ook al zag.

Elke week staat hij twee dagen op de markt. Ook vandaag weer. Het is vroeg in de ochtend en de markt wordt opgebouwd. Hij loopt naar zijn vrachtauto, en laadt nog een paar kisten uit. De eerste klant staat al bij de kraam, terwijl nog maar half is opgebouwd. Twee dagen koopman en vijf dagen boer – het is hard werken in een eenmansbedrijf.

Maar zij – wie is toch dat meisje dat hier elke week langsloopt, ’s ochtends vroeg. Ze gaat vast naar haar werk. Maar wat is het met haar, zij blijft op z’n netvlies steken. Ze is mooi. De aardappelkoopman schudt z’n hoofd – loop toch niet te dromen, er moet gewerkt worden.

Pas als hij ’s middags zijn kraam aan het afbreken is, komt de oplossing in zicht. Het is de blik in haar ogen – ze lijkt triest als ze naar hem kijkt. Alsof ze iets ziet dat haar intens sneu maakt. Volgend week moet hij maar eens gedag zeggen, besluit hij.(Met dank aan Katyo voor een thema)