Daar gingen ze. In een oude witte Opel, met een paar roestvlekken bij het achterlicht.
Weg. Na ruim 8 jaar. Ik stond en keek de Opel de straat uit. Koud eigenlijk, zonder jas en zo op sokken lopen was ook niet alles. Ik moest maar eens naar binnen gaan. Toch. Of ik zou kou vatten, daarbuiten.
Mijn Macjes zijn weg. Geen zwart-wit zestien grijstinten beeldscherm meer. Niet meer dat blikkerige ‘bling’ geluid bij het opstarten. Ja, partir, c’est mourir une peu.
Geef een reactie