Te vroeg arriveerde ik op het station. Vanaf hier was het hooguit tien minuten lopen naar de bestemming. En om nu ruim een half uur te vroeg te verschijnen, vond ik niet zo netjes.
Gezien mijn niet geheel uitgeslapen toestand was koffie ook welkom.
Een mogelijkheid deed zich voor. Een win-win situatie, zou het in managersjargon van vijf jaar geleden heten. De stationsrestauratie, dacht ik.
Ik stapte binnen, en liep een andere wereld binnen. In plaats van het haastige verplaatsen waarop de kiosk is gebaseerd, gaat het hier om reizen. Mensen voor wie de verplaatsing een belevenis is, een dag uit. De restauratie is gevuld met welgestelden – vooral ouderen. Dat ze hun schaapjes op het droge hebben is ook wel af te lezen aan de prijs voor een kleine kop koffie: 1 euro 70. Ik dronk koffie en keek een kwartier rond in een andere wereld. Een enclave van degelijkheid en burgerzin. Er klonk ‘Feeling Good’ in de hedendaagse uitvoering die ik ook op radio 1 had gehoord. Ik krabbelde en paar woorden op een schrijfblok. Tot de koffie op was en ik terugkeerde naar de 21e eeuw.
Geef een reactie