Er was eens, lang lang geleden en ver, ver weg een Wesp. Zo lang geleden en zo ver weg was het ook weer niet, maar een schrijver heeft een openingszin nodig. De Wesp vloog vrolijk in de rondte rondom zijn Zeeuwse huis. Zonder erg op te letten vloog hij op een zonnige dag in juni een groot geel ding binnen.
Het was er koud binnen, en er zaten allemaal stoeltjes in. De Wesp probeerde weer naar buiten te vliegen, maar bleek steken op een transparante oppervlakte waar hij maar niet door heen kwam. Toen hij merkte dat het gele ding waar hij in zat ook nog bewoog, schrok hij helemaal. Aangeslagen bleef hij zitten.
Later hoorde hij een meisje praten. Ze was vlak bij hem komen zitten. De Wesp was nu al uren onderweg. Hij keek naar het meisje, dat zat te bellen. Plotseling verstijfde ze. ?Ik zie een wesp?, zei ze ?Je weet wel, van die steekbeesten. Ik ga hem doodmeppen?. De Wesp hoorde dat, en vloog weg. Wat een onbetrouwbare mensen! In plaats van een verdwaalde wesp te helpen willen ze me doodslaan, dacht de Wesp. Hij vloog de coupe door, maar overal zaten mensen. Hij kroop weg in een hoekje, waar hij nog bijna werd opgezogen in de airco.
Uiteindelijk, toen het gele voertuig stilstond, vond hij de uitgang. Buiten zag hij de pont over het water varen. Op het bordje stond Amsterdam Centraal
Geef een reactie