Als Chris binnenkomt is het officiele bezoekuur bijna afgelopen. Eigenlijk wil het ziekenhuispersoneel niet te veel bezoek op Duco loslaten, maar na wat aandringen mag Chris toch naar binnen. Duco vertelt zijn verhaal – ja, wat was het stom om achter die fietser aan te rennen, het kruispunt over, en ja, wat een geluk dat hij niet overreden is. Het had maar een halve meter gescheeld. Duco houdt zijn beschrijving van het ongeval kort, want hij is razand nieuwsgierig naar het nieuws dat Chris aan te kondigen heeft.
Chris vertelt dat hij vanmiddag bij een klant was, en dat ze waarschijnlijk gevraagd zal worden of ze hun programma nog wat uit kunnen breiden. De klant was zo tevreden over het nieuwe product, en hun ondersteuning daarbij, dat ze zich afvroegen of er nog extra functies kunnen worden toegevoegd aan het pakket. Chris laat een lijstje aan Duco zien. Duco is vermoeid, en niet helemaal helder meer, maar het is wel duidelijk dat dit een grote opdracht is. Chris raakt helemaal enthousiast van de mogelijkheden – dit is enorme stap. Terwijl hij steeds luider en sneller begint te praten, en even snel uitrekent wat het gaat kosten en opleveren, en hoeveel uur ze moeten werken voelt Duco steeds meer hoofdpijn komen.
Iemand vraagt of Chris wat rustiger aan wil doen, het bezoekuur is al voorbij. Chris ratelt door, en even later komt ook een verpleegster vragen of hij niet eens naar huis wil. Ze zegt erbij dat iemand met een flinke hersenschudding niet zoveel drukte kan hebben. ‘Ja’, roept Chris gevat terug, ‘maar vragen ze aan iemand die veel drukte heeft of die een hersenschudding kan hebben?’. Uiteindelijk luistert Chris toch maar naar de verpleegster die hem echt de deur uit wil hebben, en vertelt dat hij morgenavond nog belt. En dat hij Duco’s laptop, die op hun kantoortje ligt, nog komt brengen. Als ze deze opdracht echt willen binnenhalen, moet er tenslotte wel gewerkt worden.
(wordt vervolgd)
Geef een reactie