De dagen volgen elkaar snel op voor Duco. Hij wordt geopereerd aan zijn been en krijgt een stalen pen ingeplaatst. Zijn hersenschudding blijkt mee te vallen, na een paar dagen kan hij weer redelijk helder denken. Hij vind een plek in het ziekenhuis waar hij zijn laptop kan aansluiten, en vind ruim dertig onbeantwoorde mailtjes. Chris bestookt hem doorlopend met berichten over de nieuwe opdracht. Het is wel duidelijk dat Chris zijn toestand nogal onderschat.
Na ruim een week komt hij thuis. Zijn zus brengt hem, en met moeite loopt hij met z’n krukken over de galerij. Het huis is er nog, zijn planten staan er verdort bij en de ringweg ruist alsof hij niet gemist is in de week dat hij weg is geweest. Wat, zoals hij later bedenkt, ook wel klopt. Ringwegen hebben geen mensen nodig, mensen wel ringwegen. Duco wandelt wat door zijn huis, zet koffie, en laat voor de beleefdheid zijn zus ook een kop meedrinken. Ja, hij zal rustig aan doen, niet te hard werken, maar hij red zich wel in z’n eentje. Morgen of vanavond belt hij wel om te vertellen hoe het gaat.
Duco schuifelt zich zelf op de bank, zijn been rechtop. Rustig aan doen, volgens de dokter. Hij pakt zijn laptop en besluit eens een uurtje bij te lezen. Alle gaten die zich in een paar dagen internetloos bestaan hebben gevormd in vullen. Orde maken uit de vele mails die Chris stuurt – straks ook maar eens bellen om te vertellen dat hij weer thuis is.
Na een uurtje heeft hij wel een aardig overzicht gekregen van de situatie. Bij de klant waar Chris het over had – een grote drukkerij – was blijkbaar behoefte aan meer functies voor hun programma. Chris had een lijstje gestuurd met vereisten, en dat was nogal wat. Indrukwekkend, dat Chris zo’n grote klant binnen had gehaald. Normaal ging Duco op bezoek bij nieuwe klanten of bij de bank – hij was een betere prater dan Chris, die toch vooral goed was in techniek. In een laatste mail vroeg Chris of het misschien een idee was om hem het contact met deze klant te laten doen. Het was een talent wat hij vast nooit had ontwikkeld, dacht Duco, en hij vond dat hij lang genoeg gewerkt had en besloot te gaan slapen.
Geef een reactie