Aan deze drukke straat zijn de huizen minstens 5 hoog, zo schat ik in. Desondanks hebben ze nooit liften gekregen. Het is trappen lopen als je hier naar boven wilt. Zo deden de bouwers dat voor de oorlog en in de vroege jaren ’50. Het appartementengebouw kreeg zoveel verdiepingen dat er net geen lift in moest van de Woningwet.
Evenzo bestonden er toen nog geen intercoms. En die zijn hier ook nooit ingebouwd. Ik sta op de stoep en bel aan. Aan het nummer te zien, 55c, moet dat het bovenste huis zijn. Ik bel aan en wacht. Verderop zijn bouwvakkers bezig met het opknappen van deze huizen. Hopelijk krijgen deze mensen binnenkort wel een intercom en een lift. Dan verschijnt er iemand op het balkon. Ik schreeuw naar boven om te roepen wie ik ben. Ik krijg een antwoord teruggeschreeuwd. Terwijl ik zo naar boven sta te roepen, voel ik me eigenlijk een beetje belachelijk. Wat een akoestische vervuiling. De hele straat mag mijn verhaal horen. Laat ze maar opschieten met het inbouwen van die intercoms.
Geef een reactie