Daar zat ze. Rood krulhaar, blauwe ogen en vooral een onbestemde glimlach. Voor niets en niemand in het bijzonder bedoelt. Ze keek naar buiten, frutte wat in haar tas en dronk een zuiveldrankje. Haar telefoon ging, ze nam op, praatte wat en legde weer neer. Haar ogen straalden en ze vroeg hoe ver het nog was tot het station, terwijl we door de nieuwbouw van Leidsche Rijn reden.
Zodra de conducteur begon met het aankondigen van de bestemming, sprong ze op en liep naar de deur. Haastig verliet ze de coupe.
Ze had een verhaal bij zich. Zonder twijfel. Zo?n verhaal met haken, ogen en voetangels. Een verhaal dat het waard was om verteld te worden. Maar ze nam het mee, op de vouwfiets, de volle stad in.
Geef een reactie