Als een bijna ingesleten automatisme bekijk ik medereizigers in de metro. De krant is immers al uit, de podcasts zijn geluisterd en om gedurende een kwartier nog iets anders te gaan beginnen is te veel moeite. Wat is dat, vraag je je af, dat je meteen begint je medereizigers tot karakters in een rollen spel te maken.
De DJ, die belt over het feest vanavond, waar ook Benny Rodriguez draait – je weet wel, die ook in de Now&Wow staat.
De twee jongens die zich druk maken over de nieuwe comics die ze gekocht hebben en de stelling dat er teveel films met superhelden uitkomen (zij vinden van niet).
Het meisje met de lange haren dat zo druk doende is met mooi zijn dat ze er niet aan toe komt om mooi te zijn.
Tracy Metz schrijft over het fenomeen City Safari. Een toeristisch uitje naar de achterkant en de onderkant van de grote stad, inclusief bezoek aan een vluchteling op een achterkamertje. Haar stelling: the more authentic the performance looks, the more of an attraction it becomes. Dagelijks leven als meest authentieke performance – wie weet is dat een verklaring voor het bekijken van medereizigers.
Geef een reactie