Vorige week, de bel ging. De dochter van mevrouw F, die eigenlijk helemaal niet mevrouw F heet, maar enkel die bijnaam heeft, stond op de stoep om kinderpostzegels te verkopen. Vijf meter verderop stond mevrouw F toe te kijken hoe dochter de verkoop deed. Ik kocht postzegels en kaarten, en kreeg een sticker om op de deur te plakken. Achteloos plakte ik het ding boven de deurbel. Zo’n sticker geeft aan dat je al postzegels hebt gekocht, en dat je ze niet nog een keer zal kopen.
Een kwartier later werd er weer gebeld. Of ik kinderpostzegels wilde kopen. Weer een half uur later stonden er weer twee kinderen op de stoep met dezelfde vraag.
Achteraf bedacht ik dat zoiets natuurlijk mijn eigen schuld was. Ik had die sticker op mijn ooghoogte gehangen – hetgeen nogal een andere ooghoogte is dan de ooghoogte van de kinderen.
Geef een reactie