Moerasbossen

Er zijn slechts grijstinten, aangezet met het natriumlichtoranje van de straat. Hij kijkt, en valt dan weer terug in slaap. Hij moet er uit, dat zijn de regels van het spel, zonder verliest hij. Hij klimt eruit. De vloer direct aan zijn blote voeten. Een taxi laadt in de straat een vrachtje uit – altijd luidruchtig. Hij zou willen schelden, als dat hielp, maar het helpt niet, je maakt alleen meer mensen wakker op die manier, dus houdt hij zijn mond. Hij knipt het licht aan vn de badkamer waar hij naar toe is gelopen en ziet zichzelf in de spiegel. Haar als een puinhoop, gezicht als een grafkleur. Wat was er nou? Hoe laat is het eigenlijk? Iets met de telefoon, ofzo. Moest er iemand gebeld worden? Er was iets – of was het droom?

Hij loopt naar zijn tas en pakt zijn agenda. Stoot onderweg zijn voet, omdat hij het licht niet aan wil doen. Zijn agenda bevat niets bijzonders. Ja, om kwart over tien ’s ochtends, een afspraak. Hij kijkt op de klok, en ziet dat het iets voor vieren is. Hij gaat terug naar bed, en vraagt zich af wat er nu was, maar komt er niet achter. Het enige dat hij weet, is dat zijn voeten koud zijn geworden.


Comments

4 reacties op “Moerasbossen”

  1. De wondere wazige eigen wereld van de nacht.

  2. Moerasbossen?

    Dat ken ik wel, dat gevoel dat je iets heel essentieels mist. En hoe hard je er ook over nadenkt, je komt er nooit op.

  3. Pas als het er absoluut niet meer toe doet, dan weet je het weer.

  4. tijd voor een winterslaap!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *