Voorzichtig wandel ik de tuin in, op zoek naar een tuinschaar om de kerstboom aan stukken te knippen. De boom is namelijk aan het einde van z’n latijn: een nieuw jaar halen zit er niet meer in. Tenminste, het idee om een nieuw jaar te halen met naalden aan de takken is louter hypothetisch.
De tuin is onverkend sprookjesland, zo in de winter. Een lichtwitte laag heeft alles vastgezet op het moment van een paar dagen geleden. Er staan een paar plantenpotten gevuld met stijfbevroren regenwater. Een mooie schaatsbaan, mocht je ooit kabouter worden. Nadat ik de tuinschaar gevonden heb, voel ik aan de tuinslang die er ligt. Vastgevroren op de plek waar het ding maanden geleden achter gelaten is. Ik wil de tuinslang van z’n plek halen, maar na tien centimeter verplaatsing laat ik de tuinslang liggen. Het verstoren van een wintertuin heeft iets vandalistisch over zich; het verbreken van de laag is schennis. Later zal er weer nieuwe sneeuw vallen, die mijn voetstappen zal opvullen, en de ideale deken zal herstellen.
Geef een reactie