Sneeuwtuin

Voorzichtig wandel ik de tuin in, op zoek naar een tuinschaar om de kerstboom aan stukken te knippen. De boom is namelijk aan het einde van z’n latijn: een nieuw jaar halen zit er niet meer in. Tenminste, het idee om een nieuw jaar te halen met naalden aan de takken is louter hypothetisch.

De tuin is onverkend sprookjesland, zo in de winter. Een lichtwitte laag heeft alles vastgezet op het moment van een paar dagen geleden. Er staan een paar plantenpotten gevuld met stijfbevroren regenwater. Een mooie schaatsbaan, mocht je ooit kabouter worden. Nadat ik de tuinschaar gevonden heb, voel ik aan de tuinslang die er ligt. Vastgevroren op de plek waar het ding maanden geleden achter gelaten is. Ik wil de tuinslang van z’n plek halen, maar na tien centimeter verplaatsing laat ik de tuinslang liggen. Het verstoren van een wintertuin heeft iets vandalistisch over zich; het verbreken van de laag is schennis. Later zal er weer nieuwe sneeuw vallen, die mijn voetstappen zal opvullen, en de ideale deken zal herstellen.


Comments

4 reacties op “Sneeuwtuin”

  1. Zodat je weer opnieuw voetstappen kunt zetten in dat verse, maagdelijk witte, knisperende sneeuw…

  2. ja het ene stukje dat je ongemoeid kan laten vooral ongemoeid laten!

  3. laat maar, de dood verwoest het vanzelf.
    Onverwoestbaar nieuwjaar.

  4. Mooi stukje, Maarten! Ik betrap me er ineens op dat verrassend vaak met ‘mooi’ begin hier. En het gekke is, ik meen het nog ook!

    Wintertuinen zijn fantastisch. In Zeeland had het zo hard gesneeuwd dat de vijver van mijn ouders net zo hoog kwam als het gras er omheen. Het was geweldig.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *