Reus is de titel van het tweede boek van Annelies Verbeke. Het is de opvolger van het succesvolle Slaap!, waarover u eerder kon lezen. Reus vertelt het verhaal van de zussen Hannah en Kim. Dertigers met een op het eerste gezicht opgeruimd leven: werk, alletwee hun eigen vriend Wim, Ikea-meubels. Maar ze kunnen zich moeilijk vastleggen in dit leven. Samen proberen ze uit dit leven te vluchten, en uiteindelijk moeten ze ook Belgie daarvoor verlaten.
Reus kenmerkt zich door een flinke overeenkomst met Slaap! Er komen dezelfde labiele figuren in voor, er is zelfs een behoorlijke overeenkomst in het vluchtgedrag van Maya (uit Slaap!) en Hannah en Kim. Daar ligt wel een beetje het zwakke punt van Reus: het verhaal is gewoon niet zo goed. Slaap! ging uit van een origineel probleem: slapeloosheid. In Reus is het probleem van de hoofdpersonen niet zo duidelijk. Vooral in het laatste stuk heb ik me erg afgevraagd: waartoe?
Dit alles laat niet onverlet dat het wel een goed boek is. De stijl van Verbeke is zelfverzekerd en humoristisch. Het boek barst van de oneliners die je zou willen citeren. Vooruit, een stukje, om de sfeer van het boek weer te geven:
Ik vermoedde dat Kim net als ik vreesde dat ze weldra zou behoren tot het soort mensen dat je vroeger had moeten leren kennenn. Er waren veel mensen die je vroeger had moeten leren kennen. Voor de sinaasappelhuid had je hun strakke billen moeten zien. Voor de kinderen had hun energie je verbijsterd. Voor ze verlaten werden, hadden ze je ongetwijfeld aan het lachen gemaakt. Ze waren genereus geweest en aandachtig, mild en spontaan. Voor de crisis, de scheiding en de schulden, de verkeerde medicatie en de zelfhulpboeken.
En wie weet is dat verklaring voor de onrust van de zussen. Behoorlijk leesbaar, in ieder geval.
Geef een reactie