Het is avond. Een vrijwel lege dubbeldekker zoeft. Het lijkt erop dat een trein meer de sensatie van snelheid met zich meebrengt dan een auto, vooral als het donker is. Buiten ontvouwt zich een landschap van zwart met lichtjes, in verschillende helderheid. Ik pak een Metro, en lees het ding nog voor we de stad uit zijn. Daarvoor heb ik de krant ook niet gepakt – het gaat om het papier.
In mijn hoofd zit een aanleiding voor een stukje dat ik wil schrijven. Ik zoek een mooie grote advertentie uit. T-Mobile voldoet wel, daar zit veel witruimte tussen. Ik begin ergens, maar binnen drie zinnen heb ik door dat ik eigenlijk heel weinig te vertellen heb. Een kleine gedachte, en die breidt zich niet uit. Waarom eigenlijk, vraag ik me af, voegt dit zoveel toe? Ik stop met schrijven en pak de iPod.
Er is Spinvis en Flogging Molly, er is the Mavericks en Belle & Sebastian. Allemaal fijne liedjes terwijl ik wacht op een idee. Het komt niet.
Uiteindelijk laat ik de Metro met halfgeschreven stuk achter. Voor de gelukkige vinder, die er meer mee kan beginnen.
Geef een reactie