Een van hen zou ik worden, dacht ik toen ik bij het postkantoor stond. Een van de mensen die een kort knikje tegen de chauffeur geven, en verder lopen, naar hun vaste zitplaats. Een van de mensen die je elke ochtend bij de halte ziet staan, 5 dagen per week om zeven uur ’s ochtends vertrekkend. Ik zou een abonnement krijgen, dat in een plastic mapje zou gaan. Op zo’n mapje staat een van de meest oubollige logo’s dat ik ken, dus zo cool is het niet om een busabonnement te hebben. Ik zou een serie stukjes gaan schrijven met de titel In de bus. Dat alles zou ik, en nog meer
Soms zou je dingen, dat is nu eenmaal zo.
Ondertussen heeft u al lang begrepen dat de werkelijkheid anders liep. Binnen een paar dagen na het ingaan van mijn busabonnement ontdekte ik een carpoolcollega, om zo veertig procent van mijn reistijd af te kunnen snoepen. Exit bus, dus. Voorlopig ben ik nog geen busverslaggever. Tot die tijd koester ik mijn mapje met oubollig logo.
Geef een reactie