Daar zitten ze, achter het raam, aan een tafeltje. De bezoekers van de Febo. Een man met een krant. Een oma met een kopje thee. Een paar keer liep ik langs de Febo in de afgelopen weken, en telkens zag ik ze. Op ieder moment zitten ze er. Je zou een fotoreportage moeten maken over deze Febomensen, maar dat is al zo vaak gedaan. Of iets soortgelijks dan.
Het is zo illusieloos, zoals ze daar zitten achter het raam. Niets ten nadele van de Febo, de frikandellen zijn smakelijjjk, maar de plek spreekt weinig tot de verbeelding. Niet dat illusies overigens zo zinvol zijn; ze worden toch ontmaskerd. Leest u Grunberg’s de Asielzoeker eens voor wat voorbeelden. Misschien is dat het wel met de Febomensen; het zijn lezers van Grunberg. Zij houden geen status meer op. Het zijn de ontmaskerden. In hun huiskamer.
Geef een reactie