Van tevoren had ik me nog zo voorgenomen iets aardigs te zeggen tegen de mensen van het stembureau. Of een grapje met ze te maken, of zo. Iets dat hun dag nog een beetje leuk kon maken. Want de mensen van het stembureau krijgen weliswaar gebakjes, ze zitten wel 14 uur op zo’n stemnbureau en dan komt nog maar de iets meer dan de helft van de kiezers opdagen.
Dus wandelde ik naar het Verpleegtehuis waar het stemlokaal is gevestigd. Binnenkomst door de schuifdeuren, een vriendelijk knikje naar de receptioniste, alles was onder controle. Maar toen. Ineens, zonder aankondiging in verkiezingskrantjes of partijprogramma’s, was de route naar het stembureau veranderd. Normaal gesproken moet je rechtsaf, slingerdeslang door een paar gangen. Nu was het rechtdoor.
Weet u, ik houd van altijd dezelfde weg gaan. Dat stelt je in staat andere dingen te doen dan zo op je weg te letten. Om bijvoorbeeld na te denken over welke grapjes je zo direct kan maken. Ofzo. Nu was ik zo confuus door de verandering van de route dat ik helemaal vergat om iets te zeggen tegen de mensen van het stembureau. Voor ik het wist stond ik weer buiten en had ik gestemd op iemand die een leuke naam had. Over anderhalf jaar ga ik het beter doen. Als ik dat tenminste kan onthouden.
Geef een reactie