Hoewel het woord station formeel wel waar is, is het hier niet zo op z’n plaats. Twee perrons, twee sporen en het beton van omliggende structuren. Terwijl ik wacht pak ik de camera en maak wat foto’s. Lijnen, hoeken en schaduwen. Klinische architectendromen, het liefst zonder mensen. Mensen zijn immers louter balast.
Uiteindelijk was ik niet tevreden over de foto’s, dus voorlopig houd ik ze nog even in het archief. Vandaag iets anders, uit datzelfde archief.

Geef een reactie