Vrijdagmiddag, een paar weken geleden. De afdeling neemt afscheid van wat mensen. De afdeling, dat is 70 mensen en een continue verloop. De hele afdeling verzamelt zich, in het midden van de kantoortuin. Er zijn bloemen en kadootjes. En toespraken, zo uit het boekje geplukt.
Het zijn rituelen, maar afdelingen hebben behoefte aan rituelen. Het nadeel aan rituelen is dat ze alleen werken als je ze gelooft. Dat ze enkel zinvol zijn als de rituelen je klakkeloos omgeven, en dat je niet, zoals ik, er naar staat te kijken en ze als een socioloog onder het fileermes fijn hakt. Bloemen, kadootjes, en toespraken.
Ik kijk toe en speel mijn rol als blijde toeschouwer. Lach mee met geforceerde grappen. En heb ondertussen de hand op de telefoon in mijn broekzak. Omdat het zo maar kan dat mijn telefoon door deze toespraken heen klinkt, en mij een betere baan bezorgt. Ik heb al lang verzonnen hoe het moet gaan. In gedachten ben ik al vertrokken. Zonder bloemen, zonder toespraak, maar met een betere toekomst.
(titel afgekeken bij zeppo)
Geef een reactie