Toen ik vanmorgen aankwam bij het nieuwe kantoor stond er een jongen voor de ingang. Het lijkt alsof hij Go-Go-Gadget-arms heeft, maar eigenlijk draagt hij een stok van 18 meter, waarmee hij de ramen wast. Dat was het begin.
Later die ochtend werd er een ladder tegen mijn raam gezet. Een man verscheen aan het raam, en maakte schoon. Hee! Wat is dat! Mijn uitzicht! Als ik uit het raam kijk, dan wil ik dat doen zonder dat iemand terugkijkt. Staren, dat vereist privacy. Dat doe je vanachter een zonnebril, of vanuit het raam. En dat uit het raam kijken heel belangrijk schijnt te zijn, schreef ik al eerder.
Al moet ik bekennen dat het wel goed is, als er zo iemand op je neus staat te kijken. Zo iemand aan de andere kant van het glas, dat zet wel aan tot werken. Als je in zo’n luxe kantoor zit kan je tenslotte niet de hele dag uit het raam kijken, ondanks de positieve effecten van dit uit het raam kijken.
Enfin, vanmiddag waren de ramen weer schoon. Ik kon nog beter naar buiten kijken. Uiteraard heb ik daardoor heel wat geniale ingevingen gehad, maar daarover misschien een ander keer.
Geef een reactie