Een volle, want vertraagde stoptrein. Drie mannen, alledrie in een blauw Greenpeace jack. Fondsenwervers van de straat. Uit hun gesprek volgt al snel de hierarchie.
‘Hoe beviel je eerste dag’ vraagt de eerste aan de jongste. ‘Zwaar’ antwoordt deze. Numer twee: ‘Je moet er aan wennen. Dit is mijn vierde dag, maar ik doe het al veel makkelijker dan op mijn eerste dag’. Je ziet hem glunderen. Van jongste bediende is hij al een stap hoger gekomen op de ladder – binnen vier dagen. Ze praten wat met hun nieuwe collega, over argumenten en weerleggingen. Ze klinken als de grootste gelovigen van Greenpeace. Alleen zo jammer dat ze ervoor betaald worden. Want, kenden we dat type kerk al: de kerk die zijn gelovigen betaalt?
Geef een reactie