Hoe ik een boeman werd

Dit weekend ging ik jaarbeurzen. Sinds beachen een gangbaar alternatief is voor naar het strand gaan, zal jaarbeurzen binnenkort ook wel betekenis krijgen. Ik toog naar de Jaarbeurs. Eigenlijk voor het Boekenfestijn, dat daar gehouden werd, maar ik zag dat er ook Blokker 3-daagse was. De naam beloofde niet veel goeds, maar ik had wel wat dingen nodig, dus misschien kon ik in een keer mijn slag slaan.

Als de hel bestaat, dan is er een afdeling die bestaat uit een Blokker-∞-daagse. Uitgestrekte hallen vol met pallets, en daartussen krioelen families met winkelwagens, van wie niemand in staat lijkt een beetje door te lopen, en duizenden producten die je allemaal toeschreeuwen ‘koop mij, koop mij, ik maak je gelukkig!’.

Buiten trof ik mezelf aan met een wasrek en een gereedsschapskist. Misschien dat ik er gelukkig van word.

In de wandelgangen van de Jaarbeurs wachtte ik op mijn medebezoekers, die nog bezig waren op het boekenfestijn. Ik ging zitten op de radiator, die stevig genoeg was om mij een zitplek te bieden. Mijn wachttijd vulde zich met het kijken naar mensen en het tikken van een vierkwartsritme met mijn voet. Ik ben a-ritmisch, dus dat werd een vrije interpretatie van een vierkwartsritme. Vijf meter naast me ging een gezin zitten, om hun nieuwe bezittingen te ordenen en te bewonderen. Het jongetje (7) begon zich na een paar minuten te vervelden, en klierde wat rond. Ramde met een winkelwagen de radiator, waardoor er een deel vanaf viel. ‘Doe niet zo vervelend!’, riep zijn moeder, terwijl ze de schade probeerde te repareren. Toen bleek dat ze smeerolie aan haar handen kreeg, liet ze het brokstuk maar liggen. Het jongetje had ondertussen een nieuw object gevonden om zijn agressie op los te laten: zijn zusje (5). Met een karatetrap ging hij haar te lijf, waarop zij reageerde door hem tegen het winkelwagentje aan te smijten. Er werd over en weer geslagen en geschopt, waarin het zusje de meeste klappen kreeg. De ouders neigden niet zichtbaar tot ingrijpen. Toen jongetje voor mij langs kwam, greep ik hem bij zijn kraag en sprak hem bestraffend toe.

Nadien was de ruzie over. Hij verschool zich achter de winkelwagen en keek nog lang om toen hij met de rest van het gezin wegliep.


Comments

9 reacties op “Hoe ik een boeman werd”

  1. Naast beachen en jaarbeurzen wordt dit misschien ook een nieuwe bezigheid. Of eerder, een beroep: De ‘doorjaarbeurzenverveeldekinderenoppas’. Ofzo.

  2. Toch onbegrijpelijk dat sommige ouders zoveel toelaten.

  3. Walgelijk jongetje en waarschijnlijk geldt dat ook voor de ouders…

  4. Goed dat je je eigen fatsoensnormen op zo’n moment even rustig kan vertellen aan zo’n kind. Misschien komt ’t nog goed met ‘m!

  5. Held! dat durf ik nou nooit
    werden de ouders niet kwaad op je?

    en de blokker vierdaagse, daar stond een hel foto van in krant inderdaad

  6. Wat dapper van je, om zomaar een wildvreemd kind aan te pakken! Petje af.

  7. @zeppo: die ouders zeiden niks.

    ook niet in het turks.

  8. Precies, zeppo! Ben jij niet scheef geschopt door de ouders?

  9. Go you! Heel goed. Ik wil ze voorlopig nog lang niet hoor, maar als ik ze wel heb, dan zullen ze luisteren.

    Ons wasrek hebben we laatst nog gemaakt met een stuk goudkleurig lint. Het laatste stukje touw dat we in huis hadden, hadden we al gebruikt om zelf kaarsen van te maken.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *