Verhalen

Sommige verhalen moeten verteld worden, omdat ze er anders simpelweg niet meer zijn. Bij de grote witte kerk sprak een man ons aan.

Geboren in Algarije kwam hij naar Frankrijk om schilder te worden. Of dat nu kunstschilder of huisschilder was kon ik er niet helemaal uit opmaken. Maar hoe dan ook, hij kon het niet waar maken en zwierf van baan naar baan. Twaalf ambachten, dertien ongelukken is een spreekwoord dat te weinig gebruikt wordt. Hij kwam te werken bij een sloper, deed het vuile werk, en op een dag ging hij naar de dokter omdat hij iets voelde aan zijn longen.

Nu stond hij op een avond bij die grote witte kerk en verteld zijn levensverhaal. En over de angst om morgenochtend niet meer wakker te worden. Over zijn kijk op de wereld, hoe hij in Schopenhauer had gevonden dat dit niet het einde zou zijn, en hoe Schopenhauer verband hield met Nietschze, en Nietschze met het nazisme, en over de vermeende Joodse afkomst van Adolf Hitler, en over Freuds invloed op Jung. Elke poging het gesprek te sturen faalde, hij hield een monoloog. Dat hield misschien ook verband met het feit dat mijn aandacht voor de andere helft elders uitging; welke babbeltruc was dit? Wanneer werden mijn zakken gerold? Niets van dat bleek waar. Dit was een echt verhaal. Die moeten verteld worden.