Ze schreef haar moeder vanuit de universiteitsbibliotheek. Dat er een festival is in de stad, met dichters en schrijvers en muziek, en dat ze daar met een vriendin naar toe gaat. Dat het dan geen zin meer had om nog met de intercity naar Leeuwarden te reizen, en ook nog met een bus, maar dat ze volgend weekend absoluut zou komen. Hylke was druk.
De weken en de maanden verstreken en Hylke zocht een bijbaan. Een vriendin werkte bij de supermarkt. Op een avond sprak ze een kwartier met de filiaalmanager van een supermarkt, en die besloot dat ze mocht komen. Maandagavond en woensdagavond, sprak hij met haar af. De supermarkt lag in een wijk met een slechte naam, maar Hylke besloot dat maar te negeren. Een week later zat ze er, achter haar kassa, met de rode bril op.
De supermarkt was een plek waar mannen met baarden van drie dagen en gehaaste kantoorwerkers zich aan haar kassa komen melden, en ongeduldig staan te wachten. Hylke had geen twee-euro-munten meer en belde een collega om een nieuw zakje te komen brengen. De rij groeide, en Hylke zag de mannen kijken. Maar waar ze nu precies naar keken, dat wist ze niet precies. Zij zagen dat ze nog niet zo snel was als die andere meiden. Eindelijk, na een minuut die leek langer te duren dan normaal, kwam haar collega met een zakje munten.
Gelukkig, met voldoende muntgeld schoot het op. En niemand had rare producten die de scanner niet herkende. De wachtrij was snel verdwenen. Een jongen in een wollen trui wenste haar zelfs nog een goedenavond. Het zou allemaal goed kunnen komen, hier in de grote stad.
Geef een reactie