In hartje Rotterdam, ergens tussen Koopgoot en Erasmusbrug in, daar moet ik zijn. Het eclectische beeld van wederopbouw en alles wat daarna komt omgeeft me. In een oogopslag tel ik jaren ’50, ’60, ’80 en ’00. Om het beeld van verandering kracht bij te zetten ligt de straat open. Of het heeft iets met het riool te maken, dat kan natuurlijk ook.
Nummer 93d, dat is wat ik weet. Ik zie een portiek en loop binnen. Ook het portiek wordt verbouwd. Ik loop de trap op en op de derde trapomwenteling ga ik even in een net gelegd cementvloertje staan. Oeps. Niet gezien. Nog twee trapjes hoger kom ik een stijgerconstructie tegen die over de trap is gebouwd. Er hangt oranje bouwplastic en ik besluit terug naar beneden te gaan. Dit kan niet kloppen, op zo’n plek ga je als bedrijf niet zitten.
Met een grote stap omzeil ik de natte cementvloer en loop weer naar beneden. Na een check blijkt dat ik echt het goede huisnummer heb gevonden. Een van de werklieden wijst mij op de lift; een klein liftje waar je niet al te veel liftangst voor moet hebben. Boven aangekomen blijkt het toch te kloppen; een kantoor op een bovenste verdieping, waar een aantal woningen is samengevoegd.
Niet alles is wat het van buiten lijkt.
Geef een reactie