Puzzelstukjes

De zon is lang onder. De wereld is een mozaïek van kunstlicht. De schaduwen vallen over deze stad waar altijd gewerkt wordt. Ook nu klinken er nog activiteiten uit de bouwput. Ik ben twee minuten te laat en bel vast. Voicemail.

De ruimte waar ze me heen leidt is hoekig. Geen café van oorsprong. Een hoge, ondiepe ruimte aan de straatkant, daarachter een verlaagde ruimte bezaaid met nissen en kolommen. Een razendsnelle serveerster zet twee drankjes neer.

Terwijl we praten – hak op de tak, maar er is veelsoortige gespreksstof – dwaalt een liedje dat ik lang niet gehoord hebt de gehoorgang binnen. Blur. Met haar hand speelt ze met haar nieuwe haren. Een grap over clowneske figuren aan een buurtafeltje.

Met bierviltjes speel ik terwijl ze naar het toilet is. Linksom en rechtsom. Stapelen.

Later zijn er geen woorden meer. Een gewenste stilte valt. Ze kijkt in mijn ogen; ik in de hare; een seconde, twee seconden. De conclusie blijft onbesproken.


Comments

3 reacties op “Puzzelstukjes”

  1. Krijgt het nog een deel twee?

  2. Wel heel geheimzinnig en romantisch…

  3. volgende keer mag jij de locatie kiezen

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *