Mijn wekker heb ik niet afgezet, zo ontdek ik op zaterdagochtend om kwart over zes. Het gevolg is dat ik al vroeg in de stad ben. De eerste toeristen staan al foto’s van de Dom te maken. Of het nu koud is of niet, falafel en straatmuzikanten omringen ze. Ik koop twee overhemden en loop een aantal boekwinkels binnen. Er zijn weliswaar reisgidsen, maar niet wat ik zoek. De intifada heeft voor het eerst invloed op mijn leven.
De cd-winkel is kleiner geworden. Ik zie de aankondiging van Duffy in de etalage, voor 19 euro, maar loop door want waarom zou ik 9 euro meer betalen voor een doosje en een boekje die thuis vooral in de kast staan? De prijs van emotie is variabel.
Terug loop ik over de Steenweg, waar de straatverkopers klaar staan. De man van de ECI met gratis maandpassen poeier ik af. Waaraan ligt het, vraag ik me af, dat ik de Steenweg zo’n rommelige straat vind? De bestrating is keurig, al zijn de pandjes minder statig dan op de gracht. De snackbar heeft zijn kilo’s patat al klaar liggen voor de massa’s die straks komen. Onder de Domtoren zit nog steeds een accordeoniste. Ze glimlacht als ik haar aankijk. Ja, verleidster, ik ben Thomas niet.
Geef een reactie