Wat, zogezegd, veroorzaakt de melancholie? Het appartement is opgeruimd, zo opgeruimd dat het klinisch aandoet. Leeg en onbewoond. De bewolkte horizon. Het is augustus, en hoewel het gisteren lijkt dat het de langste dag was, zijn de dagen korter aan het worden. Om acht uur ’s avonds met het licht aan boven tafel. Buiten mij is er geen leven, zo lijkt het in deze stad. Leeg en onbewoond, staan de huizen als hulzen, loze ruimtes, als achtergebleven relieken.
Terwijl ik nog een zeventig over de brug reed, vroeg ik me af wat er zou gebeuren als wij uit zouden sterven, en als over, zeg vijftig miljoen jaar het ecologisch evenwicht zich heeft hersteld en er opnieuw een vorm van zelfbewust, technologisch begaafd, leven zou ontstaan, of ze dan in staat zouden zijn onze resten terug te vinden? Welke fossielen blijven over na vijftig miljoen jaar? Een piramide overleeft zoiets niet. Zweeft er nog wat ruimteafval rond, of is dat allemaal in de dampkring verbrand? Welke gebouwen veranderen in fossielen? Staan onze maanverkenners er nog? (De maan, immers, is tektonisch niet actief). Er is iets voor te zeggen om een integrale kopie van de menselijke kennis op te slaan op de maan. (Een beetje zoals dat ding op Spitsbergen). Per slot van rekening willen we eeuwig leven, en op een relatief rustig object als de maan moet je het toch een aantal jaartjes uit kunnen houden…
Enfin, ik ga maar eens thee maken.
Geef een reactie