Het gebeurt die ochtend. Voordat ik een overhemd uitzoek, kijk ik even op traphic.nl naar de verkeeromstandigheden. Ik klik nog even iTunes aan, een liedje erbij. iTunes kiest Conor Oberst. There’s nothing that the road cannot heal.. De files lijken mee te vallen. Het gebruikelijke risico bij Valburg staat nog niet op de kaart aangegeven. De kaart is roodgekleurd, in de Randstad, die ik vandaag alleen maar verlaat.
Van de voorspelling klopt niets meer als ik de A50 oprijd. Langzaam eet de file mijn reservetijd op. Ik neurie. There’s nothing that the road cannot heal.. Dat neuriën zal nog de hele dag zo doorgaan.
***
2008 werd helemaal het jaar van IJsland. Niet alleen vanwege bevroren banken, maar ook vanwege de zegetocht van Sigur Rós. Eerder dropte ik ze al in een kopje koffie op Station Den Bosch. In maart keek ik Heima – de eerste film die ik volledig via Youtube keek. Tevens werd ik gewezen op hun prachtige clips (kijk eens naar
Glosoli). In juni kwam Meo sui ? eyrum vio spilum endalaust (excusez-moi voor die IJslandse tekens die ik niet op mijn toetsenbord kan vinden). In november kwam een oorverdovend concert in de HMH. In december kwam het jaarlijstje. En daarin stonden ze bovenaan.
Geef een reactie