Na vanmiddag in Foam te zijn geweest:
Viviane Sassen – Flamboya: de fotografie van het verdwijnen. Vervreemdend maar het idee doorzag ik niet.
Helen Levitt – In the Street & Kees Scherer – Fotografische verkenningen. Beiden doen vintage fotografie. Dus feelgood. Dus weinig verrassend. Maar hoe feelgood is dat daadwerkelijk? Vintage is met name bij Levitt veelal bittere armoede en dus de leugenachtige atmosfeer van de tijd toen alles nog goed en vertrouwd was. Een marxistisch pamflet ontbrak, wou ik maar zeggen.
Aanvankelijk wou ik deze microrecensies op Twitter gooien, maar ze overschrijden de 140 lettertekens. Walter wijst er vandaag op: bloggen is over, minibloggen is het nieuwe ding. Sommige schrijvers beweerden dat ze een compleet oeuvre moesten schrijven om één zin te kunnen schrijven (ik kan even niet vinden wie, dubbele punten voor wie het antwoord heeft). Met bloggen is het wel een beetje hetzelfde. Je komt één essentie tegen, en daar komt dan een verhaaltje om heen. Twitteren is kaler: je komt meteen met de uitsmijter, zonder spanningsopbouw, omdat je simpelweg geen ruimte hebt voor spanningsopbouw in 140 lettertekens.
En dus gemakkelijker voor de gemakzuchtige blogger, die enkel zijn uitsmijter maar hoeft te verzinnen en daarna weer haastig verder kan gaan met de volgende klik. Misschien is er ruimte voor een eigen niche binnen de Slow-beweging, Slow Blogging? Tsssk, die bestaat ook al twee jaar. Internet, er blijft geen originele gedachte meer over.
Geef een reactie